|
|
ie.1. Turniej na 3 stołach.
2. Turniej na maksy.
3. Turniej na impy.
 |
1. Turniej na 3–ch stołach |
Ogólną zasadę przedstawiłem poniżej. Zastosowana tu tabelka nie jest oczywiście jedyną możliwą. Autorem koncepcji jest Marek Peszke.
| B–C | ||||||
| 0–10 | 20–100 | 110–210 | 220–440 | 450 ++ | ||
| A–B | 0–10 | 8 8 8 | 9 9 6 | 10 10 4 | 11 11 2 | 12 12 0 |
| 20–100 | 10 7 7 | 10 8 6 | 11 9 4 | 12 10 2 | 13 11 0 | |
| 110–210 | 12 6 6 | 12 7 5 | 12 8 4 | 13 9 2 | 14 10 0 | |
| 220–440 | 14 5 5 | 14 6 4 | 14 7 3 | 14 8 2 | 15 9 0 | |
| 450 ++ | 16 4 4 | 16 5 3 | 16 6 2 | 16 7 1 | 16 8 0 | |
| A B C | A B C | A B C | A B C | A B C | ||
Liczenie rozdania polega na uszeregowaniu zapisów w kolejności:
A – najlepszy dla NS
B – środkowy
C – najgorszy dla NS
i policzeniu rożnic A–B oraz B–C. Z tabelki odczytujemy punktację dla NS, a para (zawodnicy) EW dostaje uzupełnienie do 16-tu. W przypadku wystąpienia średniej:
A – lepszy zapis dla NS
C – gorszy zapis dla NS
B (średnia) – (A–C)/2 z zaokrągleniem do pełnych 10 w dół
i wynik rozdania odczytujemy na przekątnej dla różnicy A–B.
Kary i wyrównania program liczy zgodnie z regulaminem
maksowym: 5%,10% i 15% wyniku maksymalnego. W tym przypadku p=–0.8,
z=–1.6, m=–2.4
a w=+1.6 PT.
|
2. Turniej na maksy |
Przed liczeniem przeglądane są wszystkie rozdania i obliczana jest liczba
N=największa ilość różnych od średniej zapisów w rozdaniu.
Średnia teoretyczna rozdania będzie wtedy N – 1, max 2 * ( N – 1 ) i dla takich wartości policzone będą kary i wyrównania. Następnie każde rozdanie maksowane jest od zera, to znaczy każdy zapis dla NS dostaje:
– dwa punkty za każdy gorszy od siebie
– po jednym punkcie za każdy taki sam,
który można z nim porównać. Jeśli w rozdaniu występują średnie, podwójne liczenie lub zapisów jest mniej z powodów systemowych (np. Howell i było powielanie ), to następnie:
Zakładamy, że N oznacza teoretyczną, obliczoną jak wyżej, liczbę zapisów rozdania, a M faktyczną liczbę zapisów w grupie porównywanych.
Przy maksowaniu proporcjonalnym (wymaganym obecnie przepisami) każdy wynik x jest przekształcany zgodnie ze wzorem:
(*) (1 + x) * ( N / M ) – 1
z zaokrągleniem do 0.01, 0.005 jest zaokrąglane w kierunku średniej. Strona przeciwna dostaje uzupełnienie do maksa teoretycznego 2 * ( N – 1 ).
Wyjątkiem jest przypadek M <4. Wtedy porównywane zapisy dzielą się punktami w zależności od M:
M=1 60%
M=2 55% – 65%
M=3 50% – 60% – 70%
w procentach maksa teoretycznego 2 * ( N – 1 ). Strona przeciwna dostaje uzupełnienie do 120%.
Wyjątkiem od wyjątku jest przypadek N<4. Wtedy znowu ma zastosowanie wzór (*).
Jeśli stosujemy maksowanie tradycyjne (nieproporcjonalne), to każdy wynik z rozdania ze średnimi jest powiększany o ilość średnich (dokładniej: o liczbę N – M),
a strona przeciwna dostaje jak poprzednio uzupełnienie do maksa teoretycznego
2 * ( N – 1 ).
|
3. Turniej na impy. |
Standardowo stosowana jest metoda Butlera:
– oblicza się ilość rzeczywistych zapisów do porównania
– odrzuca się połowę skrajnych zapisów zwiększając ewentualnie ilość odrzucanych tak, by z każdej strony było tyle samo, np dla 9–ciu zapisów odrzuca się po 3
– wylicza się średnią rozdania jako średnią arytmetyczną zapisów pozostałych z zaokrągleniem do pełnych dziesiątek w kierunku zera
– każdy zapis porównuje się z tak otrzymaną średnią przeliczając różnicę na IMP
– sumuje się wyniki w IMP ze wszystkich rozdań na stole i
– obcina się wynik dodatni do 10+ILOŚĆ_ROZDAŃ_W_RUNDZIE
lub
– przelicza się wynik w IMP na VP.
Sytuacje specjalne:
– jeśli w protokole (w grupie porównywanych) jest pięć zapisów, to średnia wyliczana jest z trzech środkowych. Literalne stosowanie zasad ogólnych oznacza, że średnią takiego rozdania jest środkowy zapis. Rozwiązanie przyjęte w KOPSie jest zgodne z obowiązującymi przepisami.
– jeśli w protokole (w grupie porównywanych) są dwa zapisy, to impy liczone są od rożnicy tych zapisów. Oznacza to, że nie należy deklarować podwójnego liczenia dla dwóch zapisów, ale za to KOPS poprawnie obsłuży turniej na dwóch stołach przeliczany na VP (czyli mecz).
KOPS dopuszcza także kilka innych metod liczenia na impy. Wymagają one wywołania programu ze specjalnymi parametrami w DOSie lub poprawienia skrótu w Windows:
1. Butler bez ograniczania ilości impów zdobywanych na stole. Podajemy parametr
–BOG
2. Butler z predefiniowaną liczbą odrzucanych zapisów. Na przykład TOP–16 w Słupsku liczony jest metodą Butlera, ale w każdym rozdaniu wylicza się średnią po odrzuceniu tylko jednego zapisu z każdej strony. Podajemy parametr
–OUT=n, gdzie n to ilość zapisow odrzucanych z jednej strony.
3. Cavendish. Każdy zapis porównywany jest meczowo ze wszystkimi pozostałymi. To daje duże obroty i duże wyniki. Tak na przykład liczony jest turniej specjalny w czasie Vilniaus Taure (kongresu w Wilnie), gdzie gra około 30–stu par i wynik pary w rundzie +200 (i –200) nie jest niczym wyjątkowym. W systemie liczenia Cavendish pewnym ograniczeniem jest to, że skala IMP kończy się na 17. Nie można tu stosować żadnej skali VP. Podajemy parametr
–CAV
4. Cavendish uśredniony. Liczy się tak samo jak Cavendish, a następnie dzieli się wynik przez ilość porównań. Jest to trochę sprawiedliwsze od normalnego Cavendish'a, bardziej intuicyjne dla zawodników (łatwo pojąć, że postawiłem w rozdaniu 10 IMP zamiast 150) i chyba lepiej obsługuje ewentualne średnie. W normalnym Cavendish'u średnia na innym stole oznacza, że z nim zremisowaliśmy. Tutaj średnia na innym stole oznacza, że naszą sumę IMP dzieli się przez liczbę o jeden mniejszą niż normalnie. W przypadku metody Cavendish uśredniony można przeliczać na VP. Podajemy parametr
–CSR
5. Sunday Times (był onegdaj taki turniej dla zaproszonych par). Tak jak Butler (można stosować przeliczanie na VP oraz parametry -BOG i/lub -OUT=x), ale średnia rozdania liczona jest w specjalny sposób: oddzielnie dla każdego zapisu, z pominięciem tego zapisu. Podajemy parametr
–SUN
|
|